Temat: RÓWNY DOSTĘP DO EDUKACJI ZDALNEJ: Dofinansowanie opieki psychologicznej i psychiatrycznej

Tu pojawia się inny problem. Niski poziom wynagrodzeń psychologów, brak ustawy określającej zawód psychologa. Do tego kosztowne specjalizacje i lata nauki nijak nieproporcjonalne do niskich wynagrodzeń. Jeżeli w tym obszarze nic się nie zmieni poprostu nie będzie dostępu do psychologów, bo zwyczajnie ich nie będzie.

Zgadzam się !

W Polsce jest 340 psychiatrów dziecięcych. Jak chcecie zwiększyć do nich dostęp???? Najpierw trzeba zacząć od zachęt do specjalizacji. I to musi zrobić rząd w pierwszej kolejności. Jak również przyspieszyć ścieżkę specjalizacyjną. Po co psychiatrze znajomość wszystkich klinik, może lepiej niech się uczy od 4 roku samej psychiatrii??? Nie da się mieć wszystkiego. Trzeba zacząć myśleć niestandardowa zamiadt wypruwać z siebie tysiące niemożliwych do zrealizowania żądań...

Nie tylko. Profesjonalna pomoc psychologiczno-pedagogiczna powinna być dostępna w każdej placówce oświatowej.

Ale tak jak piszą przedmówcy. Psychiatria dziecięca w Polsce właściwie nie istnieje. Najpierw trzeba ja stworzyć, a potem dawać do niej dostęp. Problem jest bardzo poważny.

O tragicznym stanie naszej psychiatrii mówiono już wcześniej, przed pandemią. Raczej więc nie ma z nim wiele wspólnego forma kontaktu pacjenta ze specjalistą. Chyba że chodzi o możliwe nadużycia związane z ochroną danych i poufnych informacji, co w przypadku Internetu może okazać się łatwiejsze.

Moim zdaniem samo dofinansowanie nie wystarczy, potrzebne są próby zmienienia podejścia części społeczeństwa do tematu psychiatrii i psychoterapii, i to nie tylko dziecięcej. Nie wiem, jak postrzegane jest w różnych środowiskach korzystanie z konsultacji psychologicznych, słyszałam natomiast, że chodzenie do psychiatry lub na psychoterapię bywa odbierane (także przez najbliższe otoczenie danej osoby) jako przejaw "nienormalności". Skutek, jak podejrzewam, może być taki, że człowiek albo przerwie już wdrażane leczenie, albo w ogóle się na nie nie zdecyduje. Przypuszczam, że w tym drugim przypadku zacznie myśleć na przykład tak: "czy mi to naprawdę potrzebne?" "czy ja przypadkiem nie ulegam modzie?", "czy nie idę na łatwiznę, nie próbuję w ten sposób uciec od problemu/przerzucić ciężaru rozwiązania go na inną, w dodatku obcą osobę?".

Może warto stworzyć jakieś hasła i przeprowadzić kampanie na ten temat? Hasła nie muszą być wyłącznie nowe... moim zdaniem świetnie by się nadało już istniejące "aborcja jest ok": miejsce słowa "aborcja" zająłby wyraz "psychoterapia". Bo według mnie, jeśli już w ogóle mamy coś poważnego określać słowem tak "lekkim" (mówię o "ok"), zdecydowanie bezpieczniej będzie, jeśli odniesiemy to słowo do terapii. Myślę, że jest ona zjawiskiem mniej kontrowersyjnym, a efekt jej jest (z założenia, ale myślę, że w praktyce często także) pozytywny. Chyba że się zdarza, iż ktoś żałuje pójścia na terapię (tak jak faktem jest, że niektóre kobiety żałują decyzji o aborcji) lub że wywołała ona jakieś niepożądane dlań skutki zdrowotne (co, jak słyszałam, po aborcji może się zdarzyć). I tak jednak przypadków takich będzie zapewne mniej niż przypadków osób, którym psychoterapia pomogła.